پري وار در قالب آدمي

بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم. آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.

۱۳۸۸ مرداد ۱۱, یکشنبه

يك روزهايي بود كه بعد از ظهر همين طوري الكي سوار متروي ايستگاه شريف مي شديم. مي اومديم يك ايستگاه اينورتر، يعني ايستگاه شادمان پياده مي شديم. يك چيپس و پنير و ژامبون توپ توي رستوران پدربزرگ مي زديم. توي بشقاب هاي سفيد بزرگ. گاهي گرد. گاهي مربع. گپ مي زديم و بعدش سوار مترو مي شديم و بر مي گشتيم دانشگاه. همين طوري الكي

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر