دلم تنگه پرتقال من *

خالی خالی. خالی حسی است که بعد از هر تغییر بزرگ همه وجود من رو می گیره. وقتی همه چیزی رو که داری دو قسمت کردی. یک قسمتش تو چمدون بیست و سه کیلویی جا شده و آوردی. یک بخش بزرگش رو ولی پشت سر خودت جا گذاشتی. مدت های طولانی باید بعدش با اون خالی بزرگ، با اون حس حفره توی قلبت زندگی کنی. تا حل شه؟ تا حفره پر شه؟ نه، فقط تا وقتی که عادت کنی که چه جوری با حفره زندگی کنی. یاد می گیری که چه جوری هر روز و هر ساعت حفره رو حس نکنی و زندگی روزمره ات رو پیش ببری. بعد یک لحظه هایی یکهو حفره می آد بالا، حس خالی می آد بالا و تو همون چند لحظه یا دقیقه کوتاه همه دردی رو که طی این مدت ازش فرار کردی یکهو حس می کنی. 

خالی خالی که نه. خالی دردناک عمیق. 

نگاشته شده به وقت برگشتن از جلسه سنگین دم غروب، وقتی که باید طبق عادت برم روی مبل های توی بریج بشینم و تلفن بزنم بهت. که بهم بگی "دیدی دوباره شلوغش کرده بودی؟". که بگی حاضر باش ده دقیقه دیگه بیا همکف که بریم عشق و حال. که جایزه شجاع بودنم رو بدی. 

*: عنوان آهنگ مرجان فرساد
https://www.youtube.com/watch?v=V5-2mcqj5QE