وقتي همه رفتن، وقتي غبارها خوابيد، وقتي رفتم توي اتاقم، فكر كردم به اينكه آيا سخت ترين لحظه ها اون موقع ان كه كسي از روزبه خبر مي گيره يا اون لحظه هايي كه فكر مي كني زندگي جريان داره و انگار فقط تويي كه سوراخ بزرگي كه از نبودنش هست مي بيني. همينجا يكهو انگار يك چيزي خورده باشه به كله ام ديدم كه سوال اينها نيست. سوال اينه كه "من اينجا چه كار مي كنم؟"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر