بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۹۴ دی ۲, چهارشنبه
این موهای سفید نشونه یاد گرفتن این هستن که رسیدنی در کار نیست. زندگی فقط رفتن و رفتن است. هر بار سنگین تر از قبل. این رو تو هجده سالگی باید می فهمیدم که نفهمیدم. این است که تو سی وشش سالگی هنوز دردم می آره.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر