به عنوان شغل امروز، نشستم به صدای بعضی ازجلسه هایی که با استادم دارم گوش می کنم و تا یک کم بیایم تو باغ یک کاری که خیلی وقته دست بهش نزدم. دلم برای جلسه داشتن باهاش تنگ شد. بعد همین من چهار سال برای دونه دونه اون جلسه ها غر زدم. نمی فهمم چرا وقتی یک چیزی دوره، اینقدر عزیز می شه. چی می شه که آدم فقط نکات و حس های مثبتش یادش می مونه؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر