بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۸۷ اسفند ۳, شنبه
بعد از سال ها
بعد از دو سال و يك ماه صداي لاله رو شنيدن و شنيدن اينكه صداش اينقدر بزرگ شده باشه و تصور اينكه اين همه تغييري كه اون كرده رو شايد من هم كرده باشم. دو كلمه حرف حساب زدن و خوب ديگه چه خبر گفتن و همين حرف هاي روزمره
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر