بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۹۲ اردیبهشت ۴, چهارشنبه
این روزها
آمار می خونم، ورقه صحیح می کنم، مدل می سازم و صدای پشت کله ام را خفه می کنم که هی می گه، دلم برای برادرم تنگه. این همه دلتنگی ارزشش رو داشت؟ ارزشش رو داره؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر