من چقدر همه این کار رو کرده بودم با روندگان. اینکه از
وقتی مطمئن شدم که می رن دیگه کم کم و روز به روز حذفشون کنم از مغزم. از دل که
نرود. ولی بعد که آدم ها همین کار رو دم رفتن با من می کردن، چقدر سخت بود. چقدر درد
داشت. اینکه حس کنی فقط دو هفته وقت داری و می خوای همه ریه هات رو پر کنی از بوی
آدم هایی که این همه دوستشون داری، بعد اونها تصمیم گرفته باشن که تو رو زودتر از
وقتت رفته حساب کنن.
من ده سالی غر زدم از درد رفتن عزیزان. خیلی هم سخته. زندگی
کردن دوباره توی همون فضا بدون حضور کسی که دوستش داشتی خیلی سخته. ولی بعد از ده
سال، دیدم که سخت تر، خیلی سخت تر از اون کندن است از فضا و رفتن به جایی که هیچ
چیز و هیچ کس رو نمی شناسی. به خصوص که بعد از یک سال فکر می کنی که اصلا حضورت
مهم بود اونجا؟ وقتی دوره دلتنگی ها می گذره و هیچ کس دیگه یادت نمی کنه.
بی خیال. اگه قرار باشه فلسفه زندگی لذت بردن باشه از این لحظه ای که توشیم، من می رم لذت ببرم از
پروپوزال درست کردن دقیقه نود. ارائه ساختن و جواب دادن به سوال های یک استادی که
اینقدر خشن سوالش رو مطرح کرده که انگار همین الان دلش می خواد مهر "رد
شد" رو بزنه پای پروپوزالت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر