بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۸۶ شهریور ۲۷, سه‌شنبه
اختيار زندگي
درست است كه تنها فايده اينجا نوشتم احساس خوبي است كه بهت دست مي ده وقتي كه فكر مي كني چند سال است داري مي نويسي؟
واقعا هيچ فايده ديگه اي نداره؟
پس چرا من هر بار بعد از نوشتن چهار خط دوست ندارم پستش كنم. حذفش مي كنم و مي رم سراغ زندگي ام؟
۲ نظر:
ناشناس
گفت...
It is the similar to my feeling whenever I think about starting a weblog! Why should I write for a public audience? Why Don't I just write in my own diary? What is useful in my writings to show them to the others?
But probably it is too much concern about a simple matter...
salam, ye tpzih: na baba chichi ke emrooz ninim be donya miad, 3 mah dige be donya miad, yani daghightaresh avalaye Dec. va man mikhastam mamanam hadeaghal aval Nov inja bashe vali sefarat vaghte akhare Nov ro dade. merci az commentet.
۲ نظر:
It is the similar to my feeling whenever I think about starting a weblog! Why should I write for a public audience? Why Don't I just write in my own diary? What is useful in my writings to show them to the others?
But probably it is too much concern about a simple matter...
salam,
ye tpzih:
na baba chichi ke emrooz ninim be donya miad, 3 mah dige be donya miad, yani daghightaresh avalaye Dec. va man mikhastam mamanam hadeaghal aval Nov inja bashe vali sefarat vaghte akhare Nov ro dade.
merci az commentet.
ارسال یک نظر