۱۳۹۱ دی ۵, سه‌شنبه

شترگاوپلنگ های سی و دو ساله

1- نوید یک بار تو یکی از پست هاش اشاره کرده بود که کسی بهش پیشنهاد کرده که تو آلبانی بمونه و دنبال کار بهتر دور نیفته توی شهرهای دیگه. یادمه که بهش جواب داده بود که اگه می خواست اینجوری زندگی کنه که هر جا هست بهش راضی بشه و دنبال جای بهتر نگرده، همون ایران می موند و به آلبانی هم نمی رسید. حکایت همه ماست. انسان های در چمدان زندگی کننده. البته من خودم هنوز جوجه ام و تازه پنج روز  دیگه می شه یک سال که تو چمدون زندگی کردم. ولی دقیقا همین موقعیت در تصمیم های هر روزه ام وجود داره. 

2- این روزها ما، یعنی خانواده دو نفره من و روزبه، یک شترگاوپلنگی هستیم در نوع خودمون بی نظیر. نه ایرانی هستیم به معنای اینکه پا و دست و زور و پولمون برسه که هر تعطیلات راهمون رو بکشیم بریم ایران یا دلمون رو خوش کنیم به اینکه اگه دلمون بخواد یا وقت و مرخصی داشته باشیم می تونیم به عروسی داداش کوچیکه تو ایران برسیم. نه اینقدر نیوزیلندی هستیم که دلمون خیلی قرص باشه به اینکه برمی گردیم اونجا و یک زندگی می سازیم و می مونیم. . نه اینقدر اصلا ریشه و ریسمانی توی کانادا پیدا کردیم که بهش بیاویزیم و بمونیم. برای بیمه شدن تو کانادا نیاز داشتیم که ثابت کنیم اینجا خونه مون است. خودمون بعد سه چهار روز فکر کردن بهش شرمنده و بی خیال شدیم.

2 و نیم-  خونه و زندگی مون  الان تو سیزده تا کارتن است خونه یک دوست تو نیوزیلند، پنج تا پلاستیک تو خونه یک  دوست دیگه، چند تا کارتن کتاب تو یک انباری تو آمل در حال نم کشیدن و یکی و نصفی چمدون و دو تا کوله تو کینگستون کانادا. هان یک فرش یک متر در دو متر هم داریم تو یک انباری که امیدواریم  یک روزی اینقدر تو یک شهری موندگار بشیم که بگیم برامون بفرستنش. بشینیم روش، جلوی تلویزیون فیلم ببینیم و انار و نارنگی بخوریم. 

3- دارایی مون؟ دو تا بلیط برگشت از اینجا به نیوزیلند. یک سره بی بازگشت.سه تا هارد اکسترنال پر از آهنگ، پر از عکس پر از خاطره. کتابها هم که الحمدلله همه الکترونیک شدن و تو دو تا فلش جا می شن. 

3- حالمون؟ گیچ، منگ، ترسیده، دلتنگ، حسرت زده، کورسویی هم از امید اون دورها. 

4- چشم انداز؟ نامعلوم. نه تا امروز و فردا و سال دیگه و ده سال دیگه ها. تا اون دورها نامعلوم. امید من یکی که به این بود که برنامه می ریزیم بعد دو سه سال که من درسم نیوزیلند تموم شد می آیم کانادا، درس می خونیم و کار می کنیم. جاگیر می شیم. یک جایی دوباره چمدون ها رو باز می کنیم و کاسه و کوزه می خریم. ولی  این سفر کانادا و دیدن دوستای قدیمی و جدید و شنیدن داستان زندگی آدم ها حداقل چیزی رو که بهمون نشون داد اینه که خبری از آسایش نیست ظاهرا. بس که آدم ها مجبورن راه بیفتن دنبال یک لقمه نون، برن هر جایی که یک شغل پیدا می شه. از کانادا به آمریکا یا برعکس. بنابراین چشم انداز فعلا در بهترین حالت شامل دور تکراری خریدن وسایل زندگی از آیکیا و فروختن دست دومشون موقع نقل مکان به یک شهر دیگه تو یکی از همین سایت های دست دوم فروشی است. 

5- ایراد؟ به نظرم در این است که تو این سن و سالی که ما داریم، سلام آیدین، دیگه وقت بار به دوش گرفتن  و راه افتادن دور دنیامون نیست. وقت ثابت شدن و خانواده درست کردن و معاشرت با پدر و مادر و خانواده است. هرچند که من دوباره هم اگه سی و یک سالم باشه، همین کار رو می کنم. یعنی بارم رو برمی دارم و راه می افتم دور دنیا، از دورترین نقطه اونور اقیانوس ها  تو نیوزیلند بگیر، تا همین شهرهای بزرگ و رنگی و نورانی آمریکای شمالی. ولی این بار شاید حتی زودتر این کار رو بکنم. یک جوری که سر پیری اینقدر قرار باشه تو یک شهر بمونم که بتونم اگه دلم خواست قلمه یک گیاه رو بگذارم تو آب به امید کاشتنش تو گلدون. کف مطالبات هم اطمینان از موندن تو یک شهر به اندازه است که بشه یک شیشه خیارشور درست کرد. 

6-  اینقدر این احساسات پیچیده و سخت هستن که واسه بهترین راه برای کنار اومدن باهاشون استفاده از مخدرهایی مثل کتاب و سریال است. (مثل همیشه البته) یک سریال از اول تا آخر دیدن و تند و تند و پشت سر هم کتاب خوندن. کاری که مدت ها بود نمی تونستم بکنم. حالش رو می برم این روزها. 


هیچ نظری موجود نیست: