غر

گوشه یک کافی شاپ نشستم. اینجا جای مورد علاقه ام است واسه کار کردن روزهای شنبه و یکشنبه. دوست ندارم مثل هر روز برم دانشگاه. دوست ندارم یادم برم که هدفم زندگی کردنه نه مدرک گرفتن. واسه همین وقتی مجبورم آخر هفته ها کار کنم، اینجا رو بیشتر دوست دارم. زنده است. آدم ها می آن دور هم می شینن و ساعت های روزهای تعطیلشون رو می گذرونن. بعضی ها برای فرار از تنها موندن تو خونه، بعضی ها برای یک استراحت یک ربعی وسط پیاده روی یا خریدشون، بعضی برای استفاده از اینترنت و بعضی ها برای درس خوندن یا بازی کردن یا معاشرت کردن. 

سردم شده بعد از دو ساعت ثابت یک جا نشستن. با اینکه باورش یک کم سخته، ولی اینجا الان زمستونه. به قول روزبه چله زمستونه و من گوشه این کافی شاپ یخ کردم. دمای هوا رو روی موبایلم نگاه می کنم. هشت درجه است و نباید اینقدر سرد باشه. شهر رو توی نرم افزاره عوض می کنم به تهران، هوا آفتابی می شه. دمای هوا 35 درجه می شه. فکر می کنم چقدر 35 درجه هم گرمه. حتی شاید بدتر از سرمای 8 درجه. ولی یک چیزی توی صفحه اون نرم افزار من رو میخکوب می کنه که فکر می کنم که چقدر علی رغم همه اون گرما، دلم می خواد اونجا باشم. همین الان، همین لحظه. هنوز خیلی خیلی زیاد از تصمیمم برای اومدن به نیوزیلند راضی ام. ولی دلیل نمی شه که دلم تنگ نباشه. برای مامانم، بابام، برادرم، همه خانواده روزبه، همه دوستام، خونه ام، شهرم، ... 

پیش خودم فکر می کنم اگه بخوام باور کنم این حجم دلتنگی رو فلج می شم. حس هام واقعا فلج می شه برای زندگی روزمره و واقعی. فکر می کنم کاشکی می شد این حس ها رو انداخت گردن هورمونی چیزی. بعد از کلی بالا و پایین کردن، بهانه رو پیدا می کنم. روجا و هدی و چند تا دیگه از دوستام و هم کلاسی هام ایرانن و این من رو هوایی کرده. اصلا تقصیر مسابقه والیبال و بردن و جو فیس بوکه. یا شاید تقصیر آلبوم عکس افطاری بی بی سی. که اون همه صف واسه آش و حلیم و زولبیا رو نشون می ده و من رو می بره به سحری خوردن های نوجوانی با بابام یا سفره های افطاری که تا بعد از تموم شدن سریال ها جمع نمی شدن. آره تقصیر اینها است وگرنه که من دلتنگ نیستم.