بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۸۷ دی ۲۵, چهارشنبه
احساسات اينجوري
اين نوشته رو كه خوندم، انگار لحظه به لحظه اش رو خودم تجربه كردم و كلمه به كلمه اش رو من نوشتم
دوست دارم گريه كنم.
براي چيزهاي چقدر معمولي اي كه چقدر براي ما توي اين مملكت غامض و پيچيده ان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر