1- اون چون معلم که می گن گله، هر کی نخوره خله، همون است که "جمعه به مکتب آورد طفل گریز پا را" آیا؟
2- از چهارشبی که از اول این هفته گذشته، دو شب رو اصلا نخوابیدم، یعنی به معنای واقعی کلمه حتی یک دقیقه، یک شب میانی رو مطلقا بیهوش بودم اینقدر که حتی یادم نیست که کی و کجا خوابم برد. یک چیزهای محوی از شامی که خوردم و قرصی که اون وسطهای خواب از فرط سردرد خوردم یادم هست. حالا نه که مثل روال همیشه خودم بیدار بمونم تا صبح وب لاگ بخونم یا بازی کنم یا سریال ببینم ها، نشستم مثل بچه آدم، دختر خوب و محصل مدل آماری ساختم. هی نفهمیدم، هی کتاب و مقاله پیدا کردم (و البته خدا پدر گوگل را بیامرزد)، خلاصه... مشق نوشتم. بعد مثلا الان خوشحال باشم؟؟؟ چرا؟ مگه به نتیجه رسیدیم؟ یعنی رسیدیم ها. مدل آماری درست شده و کار می کنه. منتهای مراتب استاد محترم نه ساعت مونده به ددلاین می گه که یک متغیر رو عوض کن. بعد عوض کردن یک متغیر اینقدر بنیادی تقریبا معنی اش این است که الان که دوازده ظهر فردا است (به وقت دیروز البته) من برگردم به جایی که ساعت شش عصر دیشب بودم. از اول شروع کنم. بعد من نه خوابیدم نه همبرگر خوردم نه یک سریال درست و حسابی دیدم، نه حتی معاشرت دوستانه زیادی کردم، آخه به چه امیدی باید مدل بسازم آخه.
3- می گن چند تا چیز است که بالاخره دامن آدم رو می گیره. یکی اش همین ریاضی و آمار بلد نبودن است. سر پیری هم که شده باید بشینی بخونی و بنویسی و حل کنی. راه نداره ظاهرا. یعنی من واقعا تمام تلاشم رو از هیجده سالگی تا این لحظه که پا به سی و سه هستم کردم ولی نشد. همه راه ها با رم ختم می شود.
4- اصلا کی گفته که من باید درس بخونم یا خوشم می آد درس بخونم؟ من که از ددلاین متنفرم و از حفظ کردن و جواب پس دادن و امتحان و اینها؟ چند روزه که به این فکر می کنم و امروز صبح به این نتیجه رسیدم که همه اش فقط به خاطر اون رضایتی است که وقتی داری که آخرش مدلت جواب می ده. واسه اون موقعی که می تونی بگی، "درستش کردم". نمی دونم شاید راه ساده تری هم باشه برای پیدا کردن این حس. چه می دونم. یکی به ترسویی من شاید اگه بره شنا کنه تو دریای مواج شاید به همین حس برسه. ولی من رو وقتی از سه سالگی به خاطر حفظ بودن کتاب حلوا حلوا کردن، اینجوری بار آوردن. که هی درسم تموم شه. هی فکر کنم آخرین امتحان عمرم رو دادم. سه ماه بعد فیلم یاد هندستون کنه. یک سال بعد در حال غلط کردن باشم. چند سال بعد فارغ شم و دوباره از اول.
5- اصلا می دونی کی باید می فهمیدم. اون روزی که برای نوشتن پروپوزال دو صفحه ای که جزو مدارک اپلای بود دو شب بیدار موندم باید می فهمیدم این "ره که تو می روی به ترکستان است". یا اون موقعی که لاله گفت "دکترا فرصت خوبی است که کتاب بخونی و ساز بزنی و بگردی"، همون موقع باید شک می کردم که نمی شه که زندگی اینقدر شیرین باشه. یک جای کار می لنگید. همین جاش که الان من هستم. الان در مرکز لنگش یا لنگیدگی هستم. خدایی این لنگیدگی شبیه گندیدگی نشد؟
6-گفته بودم خوابم که می آد پرچونه می شم؟ نگفته بودم؟؟؟ اگه نگفتم پس این رو هم نگفتم که وقتی خوابم می آد حسابی بی ادب می شم. بهتره الان سر و ته این مزخرفات رو یک جوری هم بیارم و برم دو ساعت بخوابم. بعد پاشم این همه مدلی رو که ساختم بنویسم تا فردا صبح که ددلاینه.
این بود انشای خیلی خیلی منسجم من. یک دانشمندی که مدل داره. ولی اینقدر خسته است که حال نداره دیگه خود مقاله رو درست کنه تا ددلاین. قدم از قدم بر نمی دارد مگر به سمت ترکستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر