بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۹۴ مهر ۳۰, پنجشنبه
براش موقع چت يك عكس مي فرستم و به قيافه خودم روي موبايل خيره مي شم. كي اون دو تا خط عمودي بين دو تا ابرو اسنقدر پررنگ و جدي شدن؟ كي من پير شدم نفهميدم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر