پري وار در قالب آدمي

بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم. آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.

۱۳۸۷ اردیبهشت ۱۸, چهارشنبه

نوستالژي

لابه لاي همه نوستالژي‌ها، اين صفحه رو پيدا مي‌كنم. ياد نمايشگاه كتاب چندسال پيش مي‌افتم كه كتابشون چاپ شد و آرزو مي‌كنم كاش يك جايي، يك گوشه‌اي يك دوخط خبر بدن از حال خودشون. اينكه فقط هستن و خوبن. آرزو مي‌كنم كه باشن و خوب و شاد باشن.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر