ابرهای پاییزی رسیدن به آکلند. همین الان اگه دل کنم و از پنجره بیرون رو نگاه کنم می بینمشون که می بارن. رنگ پاییز نشسته روی درخت های پارک روبروی دفترم. آسمون هم زمان هم آبی داره، هم ابر سفید قلمبه، هم ابر سیاه بارانی.
من اما:
(من اینجا) "بس دلم تنگ است و هر سازی که می بینم بد آهنگ است"
کاش پاییز تا فردا منتظر من بمونه. کاش زودتر از ویروس های آنفولانزا ترکم نکنه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر