بیشتر از هجده سال است که می نویسم. چیز ارزش داری نیست. واگویه های ذهن خودم است که بعضی روزها می نویسم تا از جست و خیز در مغزم دست بردارن و بگذارن کار کنم.
آدم کم حوصله ای هستم که همه فعالیت های هیجان انگیز عالم بعد از زمانی برام حوصله سربر می شن. این وب لاگ طولانی ترین کاری است تو زندگی ام کردم. برای این است که اینقدر دوستش دارم.
۱۳۹۳ فروردین ۱۷, یکشنبه
غروب تلخ یکشنبه
تلخی غروب یک شنبه رو نه بوی خورش کرفس که پیچید توی خونه برد نه خنده های از ته دل مهربان ترین جوجه دنیا.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر